CIEKAWE MIEJSCOWOŚCI
BARWICE-Miescowość na Pojezierzu Drawskim nad rzeką Gęsią (dopływ Parsęty) przy linii kolejowej: Szczecinek–Połczyn Zdrój, na skrzyżowaniu dróg do: Szczecinka, Bobolic, Połczyna Zdroju i Czaplinka.Jest jedną z najstarszych na Pomorzu Zachodnim osad słowiańskich — prawa miejskie otrzymała w 1409 r. W XVIIII w. była znana z produkcji tytoniu. Barwice zostały wyzwolone 3 III 1945 r. Znajdują się tutaj dwa miejsca upamiętniające wyzwolenie i powrót miasta do Polski:— tablica pamiątkowa na budynku przy ul. Wojska Polskiego,— głaz pamiątkowy przy ul. Wojska Polskiego Obecnie ośrodek administracyji miejskiej i gminnej,liczy około 3,5 tys. mieszkańców.Z zabytków warto zobaczyć: ślady grodziska z XIII w., domy ryglowe z XVIII w., kościół z XIX w.Do ważniejszych zakładów rolno-przmysłowych należą: Zakład Produkcji Przyczep i Naczep Samochodowych, przetwórstwa owocowo-warzywnego, niewielkie zakłady przemysłu drzewnego i mechanizacji rolnictwa.BIAŁOGARD-Miasto leży na falistej morenie dennej Równiny Biało-gardzkiej nad rzeką Parsętą. Powstało ono na skrzyżowaniu dwóch starych szlaków handlowych: „Solnego”, którym wożono sól z kołobrzeskich warzelni i śledzie do środkowej Polski oraz szlaku nadmorskiego łączącego Lubekę i Szczecin z Gdańskiem. Przez miasto przechodzi szlak kajakowy rzeki Parsęty. Na południe od miasta przy szosie do Połczyna Zdroju nad jeziorem Byszyno znajduje się kemping „Relaks” (223 miejsca noclegowe w domkach, pole namiotowe, restauracja, wypożyczalnia sprzętu itp.).Od X do XII w. na terenie obecnego Białogardu istniał gród obronny, zdobyty przez wojska króla Bolesława Krzywoustego w marszu na Kołobrzeg. W 1299 r. Białogard otrzymał prawa miejskie. W XIV w. otoczony został murem kamienno-ceglanym (8 m wysokości) wraz z 25 basztami prostokątnymi. Okres największego rozwoju gospodarczego miasta przypada na XIV, XV i XVI w. Po zniszczeniu w wojnie 30-letniej miasto nie osiągnęło już dawnego znaczenia.Ponowne ożywienie gospodarki przypada na wiek XIX po doprowadzeniu do Białogardu linii kolejowej. Z zabytków na szczególną uwagę zasługują: kościół gotycki ze zwieńczeniem barokowym wieży —ul. Wolności,kościół św. Jerzego wzniesiony na terenie samodzielnego średniowiecznego przedmieścia — ul. Swid-wińska,ratusz klasycystyczny z XVIII w. z drewnianą wieżą,spichrze z XIX w. o budowie szachulcowej (częściowo zdewastowane),resztki murów i 9 baszt oraz jedna dobrze zachowana brama wjazdowa zwana Wysoką lub Połczyńską — ul. Grottgera.Godne zwiedzenia jest również grodzisko, na którym stoi budynek mieszkalny przerobiony z dawnego pałacyku myśliwskiego.Obecnie Białogard liczy około 23 tys. mieszkańców. Pełni funkcję ośrodka handlowo-usługowego i przemysłowego (zakłady przemysłu elektronicznego, garbarskiego, drzewnego i inne).BIAŁY BÓR-Miasto położone na pojezierzu Drawskim między jeziorem Bielsko (268 ha) a Ławiczka w głębokiej dolinie. Zbocza rynny jeziornej jeziora Bielsko o stosunkowo dużym nachyleniu pokryte są pięknym lasem. Jezioro w sezonie letnim objęte jest rozporządzeniem w sprawie ograniczenia nadmiernego hałasu. Biały Bór leży w strefie chronionego krajobrazu, na szlaku„Wzniesień Moreny Czołowej”. Prawa miejskie nadano w 1382 r. Poza kościołem neogotyckim z XIX w. oraz cerkiewką przerobioną z kaplicy cmentarnej miasto nie posiada innych zabytków. W okresie międzywojennym Niemcy rozpoczęli budowę tzw. „Wału Pomorskiego” — łańcucha umocnień betonowych. Ponieważ Biały Bór, ze względu na swoje położenie, stanowił ważny węzeł obronny, umocnień tych było tu szczególnie dużo. Najlepiej zachowany bunkier znajduje się przy szosie Biały Bór — Sępólno. Miasto — mimo silnej obrony — zostało zdobyte 28 lutego 1945 r.Na płd.-wsch. od miasta, nad jeziorem Bielsko, przy szosie do Człuchowa, znajduje się Państwowe Stado Ogierów oraz Ośrodek „Wczasów w siodle” — głównie dla turystów zagranicznych. Dyrekcja Stada Ogierów w zimie organizuje kuligi, a 3 listopada bieg myśliwski Huberta, w którym oprócz jeźdźców bierze udział wspaniała sfora ogarów. Stajnie stadniniy są udostępnione do zwiedzania.Biały Bór jest siedzibą władz miasta i gminy, liczy około 2 tys. mieszkańców.BOBOLICE-Miejscowość wśród wzgórz morenowych nad rzeką Chociel (dopływ Radwi), na skrzyżowaniu dróg prowadzących do: Koszalina, Szczecinka, Białego Boru, Barwic i Białogardu.Stara osada słowiańska (handlowa i rzemieślnicza); prawa miejskie otrzymała w 1340 r. W XVIII w. rozwinęło się tu szewstwo i tkactwo. Zakłady przemysłowe (fabryka maszyn rolniczych, fabryka mebli, tartak, młyn) powstałe przed drugą wojną światową zostały w 1945 r. całkowicie zniszczone. W latach 1945—1958 miejscowość pozbawiona była praw miejskich. Obecnie ośrodek administracji miejskiej i gminnej, liczy około 4000 mieszkańców.W Bobolicach jest kilka miejsc upamiętniających żołnierzy poległych w walkach o wyzwolenie tych ziem. Są to: pomnik na cześć żołnierzy Armii Radzieckiej, pomnik dla uczczenia poległych żołnierzy — wyzwolicieli oraz pomnik ku czci funkcjonariuszy MO, SB i ORMO.Z zabytków znajdują się tutaj: kościół neogotycki wzniesiony w 1886 r. oraz dwa grodziska słowiańskie z okresu średniowiecza. Warto również zobaczyć rezerwaty wodno-florystyczne: lobeliowe „Jezioro Szare” z reliktową roślinnością (pow. 8,3 ha) w odległości 3,5 km na płn.-zach. od wsi Porost przy szosie Bobolice — Biały Bór i „Jezioro Kiełpino” (pow. 49,3 ha), również z reliktową roślinnością — około 4 km od wsi Porost, przy szosie Szczecinek — Bobolice.W Bobolicach zlokalizowane są niewielkie zakłady przemysłu włókienniczego, drzewnego i spożywczego oraz stacja hodowli roślin.Informacja turystycznaOSiR (W siedzibie Urzędu Miasta i Gminy) — informacja turystyczna oraz wypożyczalnia sprzętu turystycznego.DARŁOWO-Miasto na Wybrzeżu Słowińskim nad rzeką Wieprza w odległości 3 km od Bałtyku, w strefie chronionego krajobrazu. Rzeka Wieprza stanowi szlak kajakowy a jednocześnie teren wędkarski. Przez Darłowo przebiegają dwa nadmorskie szlaki turystyczne — pieszy i kołowy.Początki Darłowa sięgają VIII w. (grodzisko wczesnośredniowieczne). W XI w. gród strażniczy. Prawa miejskie otrzymuje dwukrotnie; w roku 1271 z rąk księcia rugijskiego Wisława II oraz w roku 1312 — staraniem braci Swięców. Położenie Darłowa w pobliżu morza przyczyniło się do prowadzenia handlu morskiego. Rzeki Wieprza i Grabowa wraz z dopływami były naturai nymi traktami handlowymi. Miasto prowadziło ożywiony handel morski z Polską i Lubeką, od roku 1412 będąc członkiem Hanzy. Największy rozkwit miasta przypada na lata 1565—70, kiedy to oprócz rybołówstwa i handlu rozwija się również tkactwo i rzemiosło ceramiczne.Od roku 1316 ziemia sławieńska przechodzi pod zwierzchnictwo książąt pomorskich, a Darłowo pełni rolę siedziby książęcej. Między innymi ostatnie lata swego życia spędził tutaj prawnuk Kazimierza Wielkiego Eryk I, król Danii, Szwecji i Norwegii a także ostatni książę zachodniopomorski Bogusław XIV. W latach następnych pożary, zarazy i wojna trzydziestoletnia wyniszczają miasto. Darłowo przestaje pełnić rolę ważnego ośrodka handlu zagranicznego. W XVII w. miasto przechodzi pod panowanie Brandenburgii a potem Prus i Nie miec. W pierwszej połowie XVIII w. zaczyna rozwijać się przemysł tytoniowy, garbarski i Iniarski (sukno żeglarskie). Powstają tkalnie bawełny. W roku 1878 miasto uzyskuje połączenie kolejowe ze Sławnem.Odbudowane po zniszczeniach wojennych liczy wraz z Darłówkiem 13,6 tys. mieszkańców. Jest ośrodkiem przemysłu spożywczego (fabryka konserw, młyny) i metalowego (filia „Famarolu”). W mieście znajduje się również port przeładunkowy i elewatory zbożowe.Do obiektów wartych zwiedzania należą:kościół gotycki z XIV w. z barokową amboną i sarkofagami księcia Eryka I i księżniczek pomorskich Jadwigi i Elżbiety.zamek książąt pomorskich z XIV w., gotycki, rozbudowany w XVI i XVII w., w którym mieści się Muzeum Regionalne ze zbiorami z zakresu historii regionu oraz fauny i flory Bałtyku (obecnie w remoncie),kaplica cmentarna Sw. Gertrudy, gotycka z XIV w. założona na planie dwunastoboku, z gwiaździstym sklepieniem,ratusz barokowy z roku 1725,— kościół św. Jerzego z XV w.,Brama Kamienna z XIV w.,kamieniczki barokowo-klasycystyczne w rynku i przy ulicy Powstańców Warszawskich z XVIII—XIX w.,szachownicowy układ ulic wokół rynku,Pomnik Rybaka z roku 1919,Pomnik Wyzwolenia z roku 1961,DARŁÓWKO-Miejscowość położona u ujścia rzeki Wieprzy do Bałtyku, w granicach administracji miasta Darłowa, port handlowy i rybacki; kąpielisko morskie.Historia portu jest nierozerwalnie związana z losami Darłowa. W roku 1362 Darłowo zostało przyjęte do Hanzy jako członek pośredni reprezentowany przez Kołobrzeg. Członkowstwo ułatwiało nie tylko handel morski ale i, rybołówstwo. W roku 1412 staje się pełnoprawnym członkiem Hanzy. W roku 1497 silny sztorm zatapia Darłówko, niszczy port i umocnienia brzegowe rzeki Wieprzy. Po odbudowie, w latach 1563—70 przez port przewija się około 100 statków rocznie. Wojna trzydziestoletnia hamuje rozwój portu i handlu. Ponowne ożywienie przynosi rozbudowa portu w czasach pruskich.W latach międzywojennych wybudowano basen rybacki, stocznię statków żelbetonowych w awanporcie w Darłówku i elewatory zbożowe w Darłowie. Po zniszczeniach wojennych port odbudowano. Obecnie port znajduje się pod zarządem Polskiej Żeglugi Bałtyckiej. W planach dalsza rozbudowa portu Darłówka.W Darłówku zlokalizowane jest Przedsiębiorstwo Połowów i Usług Rybackich „Kuter” dysponujące flotyllą składającą się z około 50 kutrów i superkuterów. Przy przedsiębiorstwie istnieje stocznia remontowa obsługująca bazy rybołówstwa w Kołobrzegu i Ustce. „Kuter” posiada własną przetwórnię i sieciarnię. Darłówko jest również bazą rybołówstwa spółdzielczego — Spółdzielni Pracy Rybołówstwa Morskiego „Ławica”.Nad brzegiem morza zlokalizowane są liczne ośrodki wczasowe. Darłówko pełni rolę miejscowości letniskowej. Do niedawna urok miejscowości podnosił zwodzony most, łączący obie części Darłówka. Molo i latarnia morska (oddana w roku 1901) są miejscem spacerów wczasowiczów. W okresie sezonu wypływa w morze biała flota.KALISZ POMORSKI-Miasto położone na Pojezierzu Wałeckim nad rzeką Drawicą, przy trasie Pila — Szczecin, w strefie chronionego krajobrazu.Kalisz otaczają trzy jeziora: Młyńskie, Bobrowo Wielkie i Małe. Okoliczne zalesione wzgórza dochodzą do znacznej wysokości, np. Góra Rusinowa — 153 m n.p.m. Za Jeziorem Młyńskim (1 km) rozciąga się pasmo „Rosyjskich Gór” — wzgórz o wysokości, 140 m n.p.m. pokrytych lasami mieszanymi. Na zachód i południe od miasta rozciągają się zwarte partie lasów wchodzące W skład Puszczy nad Drawą. W pobliżu (około 5 km) znajduje się Jezioro Mąkowarskie (pow. 178 ha, gleb. 33 m) o zalesionych i klifowych brzegach. Przez jezioroprzepływa rzeka Drawica (zwana też Mąkowarką) lewy dopływ Drawy. W pobliskiej wsi Biały Zdrój (5 km) znajduje się ciekawy park z okazami starych, 600-let-n:ch lip, dębów i grabów a także drzewami obcego pochodzenia jak żywotniki zachodnie i czeremcha amerykańska.Stare słowiańskie osiedle. Miejscowość wymieniana w dokumentach księcia Przemysława II (1251 r.) jako Cali-sia Nova. Za czasów Bolesława Krzywoustego i Kazimierza Wielkiego wchodziło w skład Wielkopolski. Zagarnięte przez Brandenburczyków w roku 1206. Prawa miejskie otrzymuje w roku 1303. W XIV w. miasto przechodzi na własność rodziny Wedlów, rozpoczyna się bowiem budowa zamku i murów obronnych. Podczas wojen polsko-krzyżackich miasto ulega dość znacznemu zniszczeniu. Do XVIII w. posiada charakter rolniczy. Na przełomie XVIII i XIX w. Kalisz był największym — na Pomorzu Zachodnim — ośrodkiem produkcji sukna. W drugiej połowie XIX w. zaczyna rozwijać się gorzelnictwo. W latach międzywojennych czynne były grabarnie, zakłady zbrojeniowe, tartaki, gorzelnie i cegielnie. W roku 1945 miasto stanowiło silny punkt oporu niemieckiego. W czasie działań wojennych zniszczone głównie w śródmieściu. Obecnie Kalisz Pomorski liczy około 3,5 tys. mieszkańców, jest siedzibą władz miejsko-gminych i stanowi ośrodek przemysłu drzewnego i prefabrykatów budowlanych.Obiekty godne zwiedzenia stanowią:ruiny zamku z XIV w. w parku miejskim,kościół rokokowy z 1771 r. z ambonowym ołtarzem,plebania z XIX w.grodzisko wyżynne, wczesnośredniowieczne.PKP — dworzec; linia Wałcz — Stargard Szczeciński.PKS — przystanek; linia Drawsko Pomorskie.Restauracja i kawiarnia „Słoneczna”, ul. Wolności 38, kat. III, m. 269.Ośrodek Wypoczynkowy nad jeziorem Bobrowo Wielkie (pole biwakowe, wypożyczalnia sprzętu pływającego).KARLINO-Miasto na morenie dennej- Równiny Białogardzkiej u ujścia Radwi do Parsęty. Przez Karlino prowadzi kołowy szlak „Solny” i szlak wodny rzeką Radew — nadający się raczej do spływów kajakowych indywidualnych Znajduje się tutaj przystań wodna. W mieście krzyżują się drogi do: Szczecinka, Gdańska, Piły i Kołobrzegu.Karlino to stary gród słowiański, prawa miejskie otrzymało w XIV w. W XVII w. powstała tu gorzelnia, zaś w XVIII i XIX w. zakłady tkactwa wełnianego. Obecnie jest ośrodkiem administracji miejskiej i gminnej, liczy około 5 tys. mieszkańców.Z zabytków na szczególną uwagę zasługują:poźnogotycki kościół z 1510 r.,piwnice gotyckiego zamku z XIV w.,ratusz z XIX w.,mieszczańskie kamieniczki z XVIII/XIX w., P -lecia Państwa Polskiego,— spichrz nad kanałem Radwi (XIX w.).Na uwagę zasługuje również park z ciekawymi okazami drzew.Zlokalizowana jest tutaj fabryka płyt wiórowych i pilśniowych wytwarzająca wyroby na rynek krajowy i zagraniczny (ul. Szczecińska 3, tel. 231).
